20 jaar expertise
All-Inclusive tarieven
Binnen 24 uur offerte
Uitgebreide Support
Tevredenheidsgarantie
Gemiddelde beoordeling: 9,0
Vrijblijvende offerte
Omdat het wél kan!
14 januari 2016

Omdat het wél kan!

Dan kom je thuis, na vierenhalf jaar onterecht in verschillende Marokkaanse gevangenissen te hebben doorgebracht. Je hebt die periode overleefd, je komt eindelijk thuis, gelukkig in een warm nest. Maar de buitenwereld? Die zit niet op jou te wachten…

Iedereen heeft een verhaal. Wat een eer, een voorrecht is het dan dat jij je verhaal mag delen met duizenden toehoorders. Dat mensen hun tijd ‘opofferen’ om een uur lang – en soms nog langer – te mogen boeien. Zoals vroeger de verhalenvertellers al deden. Mijn beide opa’s – aan de Nederlandse en de Marokkaanse kant – waren geboren vertellers; mijn vader én mijn moeder kunnen op boeiende wijze hun verhaal delen, dus ik heb het niet van een vreemde. Ik ben in dit ‘vak’ gerold en ben iedere dag nog dankbaar dat ik mijn verhaal mág delen. Vijf jaar geleden was nog wel anders.

Wie gelooft er nu iemand die ‘onschuldig’ in de gevangenis zit? En van wie zijn roots ook nog deels in Marokko liggen? Ergo, je bent dus een Marokkaan. Dat is hoe een groot deel van de buitenwereld mij zag. 29 jaar, weer terug bij mijn moeder thuis, in een klein slaapkamertje met niets meer dan een bed, een kast en een spiegel. Terug bij af. Ik moest niet vanaf nul weer iets opbouwen, maar had eerst een jarenlange achterstand weg te werken. Je opwerken tot het nulniveau en vanaf daar weer verder. Gelukkig had ik een fijn netwerk van familie, vrienden en kennissen om me heen en ook mijn oud-werkgever steunde mij in mijn droom een boek te schrijven. Dat idee was al in de gevangenis ontstaan, want ik wilde per se de 400 brieven van mijn moeder verwerken in mijn levensverhaal. Niet makkelijk, want men wachtte niet op mijn verhaal. Afwijzingen van uitgevers, sceptici die zich niet verder verdiepten in mijn verhaal en slechts op zoek waren naar sensatie. Moest ik dit wel doen? Maar mijn gevoel zei me door te zetten. Het geloof in mezelf niet te verliezen, de omgeving niet te laten bepalen wat ík wil. De eerste worsteling binnen de gevangenismuren had ik overleefd; deze worsteling in de vrije wereld, die overleef ik ook! Al helemaal met mijn besef van gezondheid, liefde en vrijheid. Dat maakt het nog niet altijd makkelijk, maar het leven is nu eenmaal niet altijd makkelijk. Maar dingen zijn wél mogelijk. Een bepaalde houding aannemen, is wél mogelijk!

Het ergste lijkt me nog dat je met de vraag zult zitten: “Maar wat als ik nu…” Probeer het gewoon. Lukt het, prima, zo niet, dan komt er wel iets anders. Hoe mijn leven er over een jaar uitziet? Of over vijf jaar? Het is een veel gestelde vraag. Ik heb geen idee. Maar zolang ik dit mag blijven doen, in binnen- en buitenland, blijf ik dit doen. Zolang mensen met een twinkeling in de ogen, of soms met een traan, na afloop naar me toekomen, blijf ik dit als spreker doen. Dat is uiteindelijk, voor mij als ‘helper’ de ultieme voldoening.